یک عصا تو دست من می تونه یه سگ هار رو دور کنه.
یک عصا تو دست موسی دریای بزرگ رو می شکافه.
بستگی داره تو دست کی باشه.

 
دلم گرفته دوباره هوای تو رو داره
چشمای خیسم واسه ی دیدنت بی قراره
این راهه دورم خبرم از دل من که نداره

آروم ندارم یه نشونه می خوام واسه قلبم
جز این نشونه واسه چیزی دخیل نمی بندم
این دل تنهام دوباره هوای تو رو داره

هوای شهر تو و بوی گلاب
پیچیده توی اتاقم مثل خواب
داره بدجوری غریبی می کنه
آخه جز تو دردمو کی می دونه

دلم گرفته دوباره هوای تو رو داره
چشمای خیسم واسه ی دیدنت بی قراره
این راهه دورم خبرم از دل من که نداره

  ماه بالای سر آبادی است
اهل آبادی در خواب
روی این مهتابی ، خشت غربت را می بویم

آقای خانه نبودند رفتم سر کیفشان دسته چکشان را برداشتم مبلغی نوشتم، امضاء کردم، رفتم پول را نقد کردم قصد سفر داشتم بلیط هواپبما خریدم، رفت و برگشت، به خانه برگشتم دوباره برای کاری بیرون رفتم، آمدم

 باران که می بارد... باید آغوشی باشد... پنجره ی نیمه بازی... موسیقی باران...

 اگه یه روز فرزندی داشته باشم، بیشتر از هر اسباب بازی دیگه ای براش بادکنک می خرم...

دوستت داشتم ... زیاد ... خیلی زیاد ...

اما زبانم به گفتن نمی چرخید... صبر کردم ... سال های سال....

 آدم های ساده را دوست می دارم  

همان ها که بدی هیچ کس را باور ندارند، همان ها که برای همه لبخند دارند، همان ها که همیشه هستند برای همه هستند، آدمهای ساده را باید مثل یک تابلوی نقاشی ساعتها تماشا کرد؛ عمرشان کوتاه است! بسکه هر کسی از راه میرسد یا ازشان سوءاستفاده میکند یا زمینشان میزند یا درس ساده نبودن بهشان میدهد، آدمهای ساده را دوست دارم

آنان که بوی ناب ” آدمی ” میدهند .

  یِ حلقه تویِ چشم ِ من ؛ یِ حلقه تویِ دستِ تو !

من و تــــــــو

برای رسیدن به هم

هیچ چیز کم نداریم به غیر از یک معجزه ...!!!

اولین عید بعد از ازدواج مان، تصمیم گرفتیم خودمان را تحویل بگیریم و دونفری، برای دو هفته برویم پاریس و کیف کنیم و مثل یک خار کلفت به چشم حسودان مان فرو برویم… ولی بعد که خوب حساب و کتاب کردیم، دیدیم که زورمان به هزینه سفر نمی رسد و تصمیم گرفتیم برای دو روز برویم ماسوله…

وقتی می خندی، دنیا زیباتر می نماید. وقتی می خندی، خورشید در پس لبخندت پیداست.

یک مغازه ای بود در خیابان منوچهری به اسم ژاندارک، رنگ های وینزور و قلم مو های سمور مرغوب مان را می خریدیم آنجا. یکی دیگر بود در عباس آباد درست کمی قبل از تقاطع ش با ولیعصر، طبقه ی دوم، مغازه ی پیکاسو. کاغذ و پاستل گچی و بوم و تربانتین را آنجا سراغ می گرفتیم

پرسیدم..... ،

گذاشتن آشغال ها سر کوچه مهمترین وظیفه ی من در خانه به شمار میرود٬ البته پس از سوزاندن کتری و صبح به صبح پوشیدن جوراب های پدرم از سر استیصال و حتی به قیمت خندیدن دسته جمعی تعدادی کوته نظر به کفه های تا ساق پا بالا آمده ی من٬ که نمی دانند نباید بابت بزرگ بودن جوراب ها به من بخندند

کاش وقتی هجده سالم بود کسی این مسائل را به من میگفت!... امروز داشتم در کافی شاپ مورد علاقه ام کتابی می خواندم که یک جوان 18 ساله کنارم نشست و گفت...

گاهی دلم میخواد فراموش کنم بزرگ شدم... دلم میخواد بچگی کنم!

خدایا! من کلی دعای مستجاب نشده دارم. چرا همه د عاهایم را مستجاب نمی کنی؟ شاید تقصیر من است که زیاد دعا نمی کنم و آن قدرها که لازم است صدایت نمی زنم.

ماکسانی که به فکرمان هستند را به گریه می اندازیم. ما گریه می کنیم برای کسانی که به فکرمان نیستند. و ما به فکر کسانی هستیم که هیچوقت برایمان گریه نمی کنند. این حقیقت زندگی است .

بگذار سرنوشت هر راهی را می خواهد برود، ما راهمان جداست ... این ابرها تا می توانند ببارند، ما چترمان خداست.

به کلینیک خدا رفتم تا چکاپ همیشگی ام را انجام دهم

فهمیدم که بیمارم ... 

روزی فرا خواهد رسید که جسم من آنجا زیر ملحفه سفید پاکیزه ای که از چهار طرفش زیر تشک تخت بیمارستان رفته است، قرار می گیرد و آدم هایی که سخت مشغول زنده ها و مرده ها هستند از کنارم می گذرند.